Rozdział 13.

♫

____________________

Zamrugałam kilkakrotnie, aby przyzwyczaić choć trochę wzrok do ciemności. Głowa bolała mnie niemiłosiernie. W dodatku miałam zaklejone usta i związane ręce oraz nogi. Czułam się skrępowana i myślałam tylko o tym jak wydostać się z tej ciemnoty. Pociągnęłam nosem i poczułam coś co spowodowało, że miałam ochotę zwrócić śniadanie i jednocześnie krzyczeć ze strachu. Woń rozkładu.
Gdzie jestem? Na czole wystąpiły pierwsze kropelki potu. Nie widziałam nic, kompletna ciemność. I chyba to przerażało mnie najbardziej. Zaczęłam się niespokojnie wić, próbowałam krzyczeć, ale wydobywałam z siebie tylko głośne mruczenie. Gdzie ja do cholery jestem?! Catherine, wredna, podła, żałosna dzi... dziewczyna! Ugh, nawet w takich chwilach jestem tą grzeczną Gabriellą Black. Żałosne... 
Kopnęłam w coś z taką siłą, że poczułam rozrywający ból w kostce. Na pewno jest skręcona, albo naciągnięta, bo nie mogłam nią poruszać. Bolało jak cholera! Wciągnęłam gwałtownie powietrze i zakrztusiłam się okropnym smrodem. Chcę stąd wyjść! Nie mogłam kaszlnąć przez taśmę, więc to jeszcze bardziej pogorszyło sytuację. Zaczęłam się krztusić i dusić. Brakowało mi powietrza, do oczu napłynęły łzy. Chciałam krzyczeć, ale nie mogłam. Oparłam nogę o coś suchego, podartego i kościstego. W wyobraźni widziałam ohydną, rozłożoną rękę jakiegoś trupa, która z nadnaturalną siłą oplata się na moim udzie. I zaczął się mój atak paniki. Zaczęłam kopać, piszczeć (na tyle, na ile pozwalały mi zakneblowane usta) i Bóg wie co jeszcze. Machałam związanymi rękami, kopałam skrępowanymi nogami i zaciskałam zęby, aby wytrzymać ból kostki. Chciałam uciekać jak najdalej, ale wiedziałam, że nie mogę. Po policzkach popłynęły łzy strachu i paniki. Skronie mi pulsowały nie byłam w stanie czegokolwiek zarejestrować. 
- Bri? - usłyszałam swoje imię. Natychmiast zaczęłam stukać w co popadło, żeby tylko się stąd wydostać. Tak mocno wierzgałam, że walnęłam się głową o twardą, kamienną ścianę. Wszystko nagle rozmyło się i obserwowałam dalsze wydarzenia jakby przez mgłę. Jasne światło na końcu niedługiego korytarza, ktoś chwycił mnie za ramiona i ostrożnie wyniósł na zewnątrz. Poluzowanie węzłów i odklejenie taśmy. Dopiero gdy poczułam silne, świeże powietrze otrząsnęłam się i spojrzałam w górę. Nade mną stał Louis i przyglądał mi się z troską. Kiedy przez głowę przemknęła mi ciemność w jakiej jeszcze przez chwilą siedziałam ruszyłam się gwałtownie, zalała mnie kolejna fala paniki. 
- Hej! Hej, uspokój się! - Tommo złapał mnie za nadgarstki i przytrzymał mocno. Zmusił do spojrzenia mu w oczy i gdy tylko spostrzegłam ich piękną zieleń zamilkłam. Przestałam wierzgać, krzyczeć i kopać; znieruchomiałam. Jego twarz była tak blisko... Czułam jego oddech i bicie jego serca. Moje waliło jak młot, a oddech był trzy razy szybszy niż jego. Ale teraz nie zwróciłam na to uwagi. Zwróciłam uwagę na jego usta, tak blisko moich. Jego oczy tak uparcie wpatrujące się w moje usta, oczy, w których błysnęły iskierki pożądania. Nadal trzymał mnie mocno pod ścianą. W każdej chwili mógł się odsunąć, odejść... nie zrobił tego. 
- Już? - zapytał ostrożnie, jakby szukając pozwolenia, aby mnie puścić. A może szukał pozwolenia na coś innego? Chyba bardziej skupiłam się na tej drugiej myśli bo szepnęłam prosto w jego usta.
- Już. - zamknęłam oczy, z całej siły próbując nie zwariować. Nadal trzymał moje nadgarstki, nadal czułam go blisko. Nasze klatki piersiowe były razem złączone, a nogi w jakiś sposób poplątane. 
Jedna sekunda. Jedna, a zmieniła moje życie bardziej niż Ognisty Smok. Tommo brutalnie wpił się w moje usta, z zachłannością jak u lwa. Puścił moje ręce, a ja sparaliżowana wplotłam je w jego poczochrane włosy. Swoimi dłońmi oplótł mnie mocno w okół talli. Wysunął lekko język, czekając aż wpuszczę go do ust, a ja bez wahania to zrobiłam. Języki splotły się razem w jakimś skomplikowanym tańcu. Syknęłam z bólu kiedy spróbował przysunąć mnie bliżej i naruszył moją kostkę. 
- Boli? - zapytał natychmiast. Kiwnęłam lekko głową. Po chwili poczułam jak moje stopy odrywają się od podłoża i słuchałam cichych kroków Louis;a schodzącego po schodach. Moją głowa opadła na jego ramię, a ręce splotły się na jego karku. 

Leżałam na poduszkach w swoim pokoju, oparta na łokciach i patrzyłam jak Tommo z delikatnością, jakiej jeszcze nigdy u niego nie widziałam, zawija moją kostkę w bandaż elastyczny. 
- Zwichnięcie. Nic poważnego. - powiedział po chwili, a ja usiadłam obok niego, tak że nasze ramiona się razem stykały. Prze kilka chwil wpatrywałam się w jakiś punkt przed nami, a po chwili spytałam niepewnie:
- Więc kim jesteśmy? - spojrzałam  na niego oczekując odpowiedzi. 
- Parą? - zasugerował. Już chciałam kiwnąć głową, chciałam zgodzić się, ale... 
- Przyjaciółmi? - poprosiłam. Skinął głową i odwrócił wzrok. Siedzieliśmy jeszcze przez chwilę w ciszy, potem wstał i odszedł kilka kroków. Ja również dźwignęłam się na nogi i kuśtykając podeszłam do niego. 
- Dobranoc - szepnęłam i wspięłam się na palce i cmoknęłam go w policzek. Odsuwając się spojrzałam w jego oczy. Czarodziejska zieleń. 
- Dobranoc... - zaczął, a po chwili dodał niepewnie - ..przyjaciółko.
Tylko skinęłam głową i zniknął za drzwiami do pokoju. Kulejąc podeszłam do łóżka i ostrożnie się na nim ułożyłam. 
Jestem, jak to określiła Zjawa.. niebezpieczna. Nie potrafię panować nad mocami. Co by się stało, gdybym w pewnym momencie nie zapanowała nad sobą i skrzywdziła Louisa, albo kogokolwiek innego. Jestem niebezpieczna.. Jestem jak bomba: tykam i tykam, aż w końcu wybuchnę. Chcę zminimalizować liczbę ofiar do jak najmniejszej się da. Kiedyś wybuchnę...

_______________

Trzynastka! 
Wiem, że krótka, ale chcę szybko poznać waszą opinię. 
podobała wam sie ta scena z całowaniem?
Wiecie, ja jestem jeszcze niewprawiona xd, więc nie wiem!
Czekam na komentarze.

The Dream ♥